Ne büyük korkudur bu kendi insanından ...Sanki işçiler olay çıkarıp insanları öldürdü de ondan cezalandırılıyorlar ...Orada kendi arkadaşları öldürülmemiş gibi yine fatura işçiye çıkıyor .alşık bizim işçimiz insanımız fatura ödemeye...
Biz sizi koruyamayız kendimizden diye habire kapıdan çıkmadan basıyorlar dayağı .bakın demek ki Taksimin incileri dökülmüyormuş ...
Bırakın korku yaratmaktan artık bu toplum korkmaktan çok yoruldu korkmaktan iş yapamaz hale geldi açın insanların ellerini kollarını yaşasınlar özgürce ...
Ne çok sınırlar çizilir hayatlarımıza ne çok duvarlar örülür önümüze ve yapmayın etmeyinler .Bu duvarlarla sınırlar örmekle yıkmakla uğraşırken harcanan hayatlar ...Biz saçma şeylerle uğraşıp dururken elin oğlu neler yapar hiç haberimiz olmaz .Kendimizi bilmez halde dolaşırken yaşanmış kaybedilen zamanlarımız kim verecek bunların hesabını...
Geçenlerde babamın anlattığı evsizi hatıladım birden her tarafı simsiyah yağ içinde tepesinden yağmur indirmiş kimin umrunda kendinin bile değil yatmış çamurun içine gamsız tasasız ...
Hangimiz daha mutlu diye düşündüm bir an ben mi o mu?Bilemedim ne çok sınırlarım var daha bir kez olsun onun gibi yatmadım çamura ...Daha birkez olsun yağa bulanmadım plajın dışında hiç pervasız olmadım onun gibi yatmadım orta yerde kimne düşünür diye düşünmeden ...
Daha neçok şey yapmadım onun yapmadığı ...
Ben kimim diye sormaya başladığımdan beri kendi içimde beleniyorum toza toprağa kimse için değil kendim için ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder